Non, non vai con guasa, e non está adicada especialmente ao noso benquerido Poliptoton, firme defensor e apaixonado seguidor do cine español. Eu son dos que defende que aquí tamén se fan boas películas, aínda que cando a Ministra de Cultura dun país provén do cine, e de escribir barbaridades como "Mentiras y gordas", a un éntranlle gañas de dicir que que o defenda tu puta madre, que a min non me deixas motivos...
5.- La Soledad, de Jaime Rosales.- Se antes falaba da sempre tensa relación entre crítica e público, e do premiadísimas que son películas que ninguén coñece nin foi ver ao cine, poucos exemplos me dan máis a razón que este experimento visual de Jaime Rosales, sempre arriscando. Destas pelis que non te atreves a recomendarlle a ninguén, cun ritmo lento, con silencios enormes... pero que a este humilde servidor o deixou encantado.
4.- Lucía y el sexo, de Julio Medem.- Es imposible entender el cine español de los últimos quince años sin el vasco, que se ha convertido con creces en su mejor exponente. Su fallido último intento no merma la admiración que muchos le profesamos, ese siempre mágico tempo en sus películas, esa forma de hacernos ver las cosas, sus colores, su universo. Y esa gran afición a tener a Najwa como su musa, un tipo sabio.
3.- Mar adentro, de Alejandro Amenábar.- Outra película con raíces galegas, mesmo rodada por momentos en galego, por momentos en catalán, por momentos en español. Excesiva por momentos, máxica e impactante por outros. Soubo facer fronte ao gran lastre de contar con Tamar no seu reparto, que conseguiu que ata Belén Rueda semellase unha actriz brillante.
2.- En Construcción, de José Luis Guerín.- Dicirlle a alguén que un documental ficcionado que coquetea coas tres horas e conta sinxelamente a vida dun barrio en Barcelona, das historias dos seus veciños, das conversas entre os albanís, das preocupacións de dous ocupas... che pareceu unha obra mestra é o primeiro paso para que tenten ingresarte nun psiquiátrico (por cousas máis tontas ingresa algunha xente), pero o certo é que sí, que En construcción, sendo todo o que é, é unha preciosidade.
10.- Hable con ella, de Pedro Almodóvar.- Sei que o feito de pór nesta lista a unha película protagonizada por Rosario Flores é motivo máis que suficiente para deixar de ler, e facer mellor outra cousa. Pero oe, que tamén sae Leonor... aínda que apenas fale, pero é que esta rapaza non o precisa.
9.- Los otros, de Alejandro Amenábar.- Pois ala, xa está, dúas primeiras pelis, e xa caíron A&A (que, ademáis, repetirán). Igual digo algo que a alguén lle soa a barbaridade, pero é que creo que é mellor peli que El sexto sentido, por moito que se lle criticara pola semellanza... ola? hai alguén aí?
8.- Celda 211, de Daniel Monzón.- Está fresquiña na mente, e foi ovacionada por crítica e público (sí, por público, que tamén ve cine español se se fai de xeito atractivo). Ademáis, parece que por unha vez, a Academia non castigará a unha película que triunfou en taquilla, y que se lo va a llevar calentito... o de Tosar é o Goya máis cantado dende o de Bardem tetrapléxico.
7.- Los lunes al sol, de Fernando León de Aranoa.- Son consciente do fans que son os catro seguidores deste blog do cine social. Pois non podía faltar o Ken Loach patrio. O certo é que creo que Fernando León (e sobre todo o maxistral reparto masculino) fan desta película unha auténtica delicia. E ademáis, é medio galega (igual que o caso anterior)
6.- Camino, de Javier Fesser.- Poucos agardabamos algo así dun tipo que, aínda que amosase en moitísimas ocasións o seu talento, tiña como traballos máis significativos Mortadelo y Filemón, ou El milagro de P. Tinto (por fenomenal que esta última sexa). E o mellor é que Camino segue levando a súa maxia, o seu torrente de imaxinación.
5.- La Soledad, de Jaime Rosales.- Se antes falaba da sempre tensa relación entre crítica e público, e do premiadísimas que son películas que ninguén coñece nin foi ver ao cine, poucos exemplos me dan máis a razón que este experimento visual de Jaime Rosales, sempre arriscando. Destas pelis que non te atreves a recomendarlle a ninguén, cun ritmo lento, con silencios enormes... pero que a este humilde servidor o deixou encantado.
4.- Lucía y el sexo, de Julio Medem.- Es imposible entender el cine español de los últimos quince años sin el vasco, que se ha convertido con creces en su mejor exponente. Su fallido último intento no merma la admiración que muchos le profesamos, ese siempre mágico tempo en sus películas, esa forma de hacernos ver las cosas, sus colores, su universo. Y esa gran afición a tener a Najwa como su musa, un tipo sabio.
3.- Mar adentro, de Alejandro Amenábar.- Outra película con raíces galegas, mesmo rodada por momentos en galego, por momentos en catalán, por momentos en español. Excesiva por momentos, máxica e impactante por outros. Soubo facer fronte ao gran lastre de contar con Tamar no seu reparto, que conseguiu que ata Belén Rueda semellase unha actriz brillante.2.- En Construcción, de José Luis Guerín.- Dicirlle a alguén que un documental ficcionado que coquetea coas tres horas e conta sinxelamente a vida dun barrio en Barcelona, das historias dos seus veciños, das conversas entre os albanís, das preocupacións de dous ocupas... che pareceu unha obra mestra é o primeiro paso para que tenten ingresarte nun psiquiátrico (por cousas máis tontas ingresa algunha xente), pero o certo é que sí, que En construcción, sendo todo o que é, é unha preciosidade.
1.- Mi vida sin mí, de Isabel Coixet.- A Coixet, como personaxe, moitos non podemos evitar terlle certa tirria. É superior a min. Non soporto a súa pinta de xenio tolo, de vender unha imaxe caótica para facer crer que así tes un talento superior. Non vale. Pero o certo é que case todo o que fai en cine, consigue conquistarme, e lévame a un estado de malestar interior, por desexar que a súa nova peli sexa unha merda, e logo se convirta nunha nova obra de poesía. Quizáis aquí, co enorme descubremento para o gran público de Sarah Polley, Coixet acade o seu punto álxido.
No hay comentarios:
Publicar un comentario