lunes, 23 de noviembre de 2009

Día D, Hora H



Chegou o momento máis importante da tempada. E a un dálle algo de medo o que pode facer o moreniño cando está motivado e a tempada vive os seus primeiros partidos (a pesar da súa desastrosa actuación en San Siro).

Aínda que o partido de hoxe voltará buscar o morbo do Ibra vs. Eto'o, a importancia é tal, que xa non quedan moitas gañas de caralladas desas. Calquera dos seareiros de ambos equipos firmaría que o seu ex metese un hat-trick e o seu novo dianteiro fixese un partido de merda, se iso serve para gañar (a min poñédeme o contrado diante e non o penso...).

O conto é que un equipo de Mourinho que sae a buscar o empate (como farán hoxe) dá medo, porque case sempre o consigue. Probablemente a base de patadas e xogo sucio, algo habitual nas prácticas do portugués, pero que se escuda na efectividade (sempre me deu noxo a excusa de xogamos como o cú, pero vamos primeiros). Mata o fútbol. Benítez está avalado polos resultados co Liverpool, pero eu son incapaz de ver un partido seu do tirón...

Pois iso, pillade unhas birras, unhas pataquiñas, e desfrutade co entretemento dos pobres (de cartos e de espírito), non todo vai ser gafapastismo na vida. Hoxe hai día grande...

miércoles, 18 de noviembre de 2009

PASATEMPOS DO DÍA...













Búscanse as diferencias, algunha debe haber, porque a uns dáselle o que buscan, e a outros non...

domingo, 15 de noviembre de 2009

Obra!!! Obra!!! Obra!!!


Isto vai ben, ten moi boa pinta. Durante o verán había certo medo aínda que moita ilusión (houbo unha invasión do Multiusos cando comezou a campaña de abonados, quizáis porque moitos queriamos aproveitar para ver un ano de ACB en Compostela, xa que logo ía ser complicado volver velo). Fichouse ben, aínda que quizáis algo tarde, e con certas dúbidas en postos chave. Stanic non parecía un base ACB, cando menos non un base titular, e dubidábase da aportación real de Mark Jackson (que non da súa calidade).

Os primeiros partidos non axudaron a ter un punto de vista máis optimista, e aínda que estaba a excusa de "es que llevamos poco tiempo entrenando y nos falta entendernos entre nosotros", o 0/4 xa estaba no peto, e aquí ninguén se para a preguntar. 

Pero era certo, o equipo agora consigue xogar durante 35 minutos o que antes só facía durante 10, e iso vai dar moitas victorias, as suficientes como para poder soñar con manternos, e se cadra sobrando dúas ou tres xornadas, e, aínda que hai que dicilo con toda a precaución do mundo, levar un 3/4 logo de xogar xa contra TAU, Barça e Unicaja... coño, é para dar palmas coas orellas.

O mellor é que se nota que o equipo gañou moitísima confianza, que se cre capaz de gañar xa a calqueira, e, aínda que volverán as derrotas, que nos paren iso. Kostas e Terry son un agasallo que durarán pouco en Santiago. O ano que vén non estarán connosco. Sánchez e Bulfoni son escoltas con clase. Manzano (crack!) da bos minutos, aínda que viña como Cenicienta... e Jackson é un luxo.

Pode que na última xornada contra Estudiantes nos esteamos xogando a permanencia (todos asinabamos iso cando comezou a tempada, chegar á derradeira xornada con opcións), pero de momento, non creo que xa ninguén nos tome como comparsa. Que temble o Murcia!!

miércoles, 11 de noviembre de 2009

Volve Mecano... por que nos tratas así, Deus? en que che fallamos?

Si amigos, faltaban eles para que o revival dos 80 estivese íntegro. Imaxino que Pedro (www.navesmasalladeorion.blogspot.com) (por que coño recomendo esta páxina aos tres mataos que len esta páxina, se tamén len aquela?) debería replantearse a súa lista de grupos que xamáis deberon volver.



E é que non sei moi ben quen coño os botaba de menos, quen lles dixo que era precisa a súa volta, que poden aportar algo ao panorama musical actual.

Os predecesores de El Canto del Loco, El sueño de morfeo, La oreja de Van Gogh; o grupo que, xunto dos Hombres G fixeron que moitos rapaces da EXB nos prantexásemos o suicidio para non ter que vivir nun país que idolatraba a os Cano e a Ana Torroja; os reis dos karaoke... están aquí, e ameazan con que a súa volta non se resuma só nun único tema de estudo para ter excusa para lanzar un novo "greatest hits" (si, outro máis, cantos van xa?).

Posiblemente os vexamos en tódalas festas patronais que se precien no verán que vén, e é que eses casposos cuarentóns, que queren recordar tempos mozos durante unha noite (non poderían mercarse un deportivo, como todo o mundo) para berrear xuntos aquelo de: 

Sola en mitad de la pista
reconoci a la carmela en accion
-yo te conozco de vista-
dije acercandome con decision
-ven paca fisonomista-
y dando un giro con transpiracion
me rego por aspersion
Bailando salsa
bailando salsa
bailando salsa en el stella
al son del ritmo sabroson
de las caderas de carmela
Ella llenaba un vestido
escotadito y con falda mini
yo iba a lo lauren postigo
con mi camisa color carmesi
anudadita al ombligo
que lo que era
ir hecho un hortera
ahora causa frenesi

O aquella otra de: 
Ay dalai lama dalai lama dalai
ay dalai lama ay dalai dalai
ay dalai  (un dos momentos cumio na literatura hispana)


Pois o dito, que vou facendo as maletas. Aquí non hai futuro.

viernes, 6 de noviembre de 2009

Ashes of time redux (Cineuropa 2009, cap 1)

 (en idioma español pola inminente actualización en reysombra)

Ashes of time redux, del chino Wong Kar-Wai, marcaba el inicio de mi Cineuropa particular, y lo hizo con un sabor un tanto agridulce.

Comencemos por el final, en una puntuación del 1 al 5, en el que se fuesen sucediendo los típicos "menudo bodrio - se deja ver - interesante - coño, esta es muy buena - menuda obra maestra", la última película del director de My blueberry nights, coquetearía entre el dos y el tres, más cerca del primero.

Y es que en los 15 años que la mayoría del metraje de Ashes of time redux se a pasado pochando en una estantería (que uno consulta internet para saber estas cosas), parece que hasta el propio Kar-Wai se ha desubicado, y se ha quedado a medio camino entre un prólogo de Fallen angels y un epílogo de la propia My blueberry nights.

Lo peor de la película discurre en su primera media hora, donde los personajes se definen de una forma un tanto caótica, bien porque el autor (también guionista) no consigue explicarnos lo que pretende, bien porque los chinos son todos iguales, y, para más inri, algún actor duplica personaje. Desde luego, no nos pusieron las cosas fáciles al público occidental.

Por el medio desfilan varios personajes que cuentan sus historias de tragedia y desamor al ya fallecido Leslie Cheung (espero que en este caso la red no me haya contado un bulo, y el tío la haya palmado de verdad), que interpreta a algo así como lo

 que sería un manager de sicarios visto en nuestra sociedad. Alguien tiene una cuenta pendiente, lo busca, y éste se encarga de encontrar un espadachín que se tome la justicia por su mano, y salde dicha cuenta. El hijo que toda madre quisiera, vamos.

El caso es que con el paso de las escenas, con incontables luchas de sables, mujeres bipolares y, démosle flores, imágenes de una belleza sobresaliente, Kar-Wai se consigue centrar y contarnos finalmente aquello que tenía planeado, de forma en que, amigos, hasta hemos conseguido entenderlo. Y nos ha hecho pasar el rato.

Llega la pregunta que todos esperábais... ¿se la recomendaríais a un amigo?. Pues, hijos míos, mejor nos vamos de cañas...